Το "αντάρτικο" των βουλευτών, που γίνεται "ναι σε όλα".

Σε άλλη μια ψηφοφορία με επώδυνα μέτρα, έκαναν την εμφάνισή τους οι "αντάρτες". Επτά συντάκτες του NEWS 247 γράφουν για αυτό το είδος βουλευτή, που την τελευταία στιγμή, υπερψηφίζει κάθε νομοσχέδιο

Κάθε φορά που έρχεται ένα πολυνομοσχέδιο, με επώδυνα μέτρα, το έργο είναι γνωστό. Κάποιοι βουλευτές παρουσιάζονται έτοιμοι να ρίξουν την κυβέρνηση ωστόσο, κάτι στο τέλος συμβαίνει και οι κυβερνήσεις μένουν στη θέση τους.

Η τελευταία "θεατρική παράσταση", ήταν το θρίλερ του γάλακτος, που όπως όλα δείχνουν θα έχει αίσιο τέλος, όπως γίνεται σε κάθε πολυνομοσχέδιο τα τελευταία 4 χρόνια.

Επτά συντάκτες του NEWS 247, γράφουν για τη στάση των "ανταρτών", που κάπου στο δρόμο προς την ψηφοφορία, χάνουν την επαναστατικότητά τους.

Κουρασμένος από τους "λαγούς" ο Στέφανος Νικήτας

Κούρασαν. Αυτή είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό. Πρόκειται για επαναστάτες του γλυκού νερού που για να γίνει λίγο σούσουρο με το όνομά τους στα ΜΜΕ συνηθίζουν πριν την ψήφιση κάποιου κομβικού νομοσχεδίου να το παίζουν δύσκολοι λέγοντας ότι θα το καταψηφίσουν.

Πρόκειται για τους “λαγούς” της κυβέρνησης που έχουν σκοπό να μας αποπροσανατολίσουν. Πολλές φορές είναι οφθαλμοφανές ότι συμπεριφέρονται με αυτό το τρόπο για να λύσουν τις προσωπικές τους διαφορές με μέλη τις Κυβέρνηση για λόγους εξουσίας.

Από την πλευρά μας, εμείς οι δημοσιογράφοι, δεν ασχολούμαστε με την πολιτική και τις επιπτώσεις που θα φέρουν οι αλλαγές αλλά με τα κουτσομπολιά και τον ψευτοτζαμπουκά εκείνων που στο τέλος λένε “ΝΑΙ σε όλα” γιατί απλά ικανοποιήθηκαν μετά τις αλλαγές που έγιναν!

Δεν ευθύνονται όμως αυτοί. Εμείς ευθυνόμαστε που δεν απαιτούμε μια Δημοκρατία όπου εκείνος που μας αντιπροσωπεύει στη Βουλή θα λογοδοτεί σε εμάς και όχι στον αρχηγό του που τον υποχρεώνει αν δεν ακολουθήσει την κομματική γραμμή να διαγραφεί.

Το έχουμε ξαναδεί το έργο, λέει η Μίκα Κοντορούση

Το θέατρο του ανταρτοπόλεμου στο παρά ‘5 της ψήφισης πολυνομοσχεδίων, μέτρων και διατάξεων δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο. Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε το  Game of Thrones της ελληνικής Βουλής, μετά τη θύελλα αντιδράσεων που ξέσπασε γύρω από το… γάλα.

Τηλεοπτικές σειρές με παρόμοιο σενάριο έχουμε ξαναδεί. Αλλάζουν μόνο οι πρωταγωνιστές. Από το «μπρος πίσω» των Σαμαρά, Καρατζαφέρη που εκσφενδόνιζαν απειλές για μη υποταγή σε μέτρα λιτότητας μέχρι την τελική οπισθοχώρησή τους και από την ψήφιση του Μνημονίου ΙΙ με «πόνο ψυχής» από την Ντόρα Μπακογιάννη παρά την απειλές για ανταρσία, μέχρι τις μακροσκελείς λίστες γαλάζιων και πράσινων εξώσεων που δεν ευθυγραμμίστηκαν με τις προειδοποιητικές τουφεκιές.

Οι επίμαχες διατάξεις για το γάλα γέννησαν άλλη μία φουρνιά ανταρτών. Με το πρόσχημα του «θέλουμε να μπορούμε να επισκεπτόμαστε τα χωριά μας», οι Χαρακόπουλος, Βλάχος, Τζαμτζής, Κασσής και Μωραΐτης απείλησαν με καταψήφιση και ρίσκαραν την κυβερνητική ισορροπία υπέρ των αγελαδοτρόφων, κτηνοτρόφων και διανομέων που τροφοδοτούν την ελληνική περιφέρεια με  εκατοντάδες θέσεις εργασίας.

Από την μία, τα εν λόγω επιχειρήματα δεν είναι κατακριτέα. Από την άλλη όμως, έχουν το άρωμα της διαβρωτικής επίδρασης που ασκούν τα μικροσυμφέροντα των τοπικών κοινωνιών. Ανάλογα παραδείγματα αποτελούν τα ΑΕΙ και ΤΕΙ – «φαντάσματα» με μονοψήφιο αριθμό εισακτέων και τα δεκάδες οδικά επαρχιακά έργα που έμειναν στα χαρτιά, προκειμένου να μην διαλυθούν ολοσχερώς οι «βιομηχανίες» από σουβλατζίδικα, μπαρ, καφέ και εστιατόρια που βασίστηκαν στο μοντέλο του «δούναι και λαβείν».

Η ιστορία μάς δίδαξε ότι οι «μαχητές» της ελληνικής περιφέρειας δεν το βάζουν εύκολα κάτω. Και όσοι δεν τόλμησαν να πολεμήσουν μέχρι τέλους, ήταν…  «για τα πολλά λεφτά, Άρη». Επειδή όμως και αυτά πλέον διακυβεύονται στο τσεκούρι της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, ας σκεφτούν οι «300»: Έως πότε τα συμφέροντα των λίγων με πολιτικές πλάτες θα επιβαρύνουν τους πολλούς; Και έως πότε οι Έλληνες θα πληρώνουν το τρίτο ακριβότερο γάλα στην Ε.Ε., προκειμένου να μην χαθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας;

"Σκύλος που γαβγίζει, δεν δαγκώνει", μας θυμίζει ο Στέλιος Μπαμιατζής

Σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει! Αποτελεί λαϊκή ρήση και πολλάκις άτυπο πολιτικό αξίωμα. Όσο πιο πολύ φωνάζει κάποιος, όσο πιο πολύ "τσαμπουκαλεύεται" τόσο πιο μεγάλες πιθανότητες έχει την κρίσιμη στιγμή να κάνει πίσω.

Ειδικά στην νεοελληνική πολιτική σκηνή όπου έχει "κατακτηθεί" το εξής:

Α). Όποιος είναι έξω από το μαντρί, τον τρώνε οι λύκοι

Β). Διάγουμε μία περίοδο εξαιρετικά ασταθή με τον φόβο ότι μία 'αρνηση, μία "αστοχία" θα οδηγήσει στην απόλυτη κατάρρευση

Γ). Εάν δεν περάσουν τα όποια μέτρα, όσα έρχονται στη Βουλή ανά τακτά χρονικά διαστήματα, τότε θα έρθει στο τιμόνι ο ΣΥΡΙΖΑ, οι κομμουνιστές, κ.λπ., κ.λπ.

Όταν φυσικά δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ η απειλή χρησιμοποιούνται ανάλογα τεχνάσματα.

Αυτό όμως αφορά τη σημερινή μας εποχή. Παλιότερα όμως τι συνέβαινε; Λίγο έως πολύ το ίδιο! Χρησιμοποιήθηκε μάλιστα στο παρελθόν και ο όρος "αποστασία" για να έρθει στο θυμικό ψηφοφόρων και βουλευτών η ιστορία του 65 και τα Ιουλιανά και να καμφθεί η άρνηση του βουλευτή ή υπουργού. Τόσο καλά! Πέραν όλων αυτών όμως για μένα προσωπικά το θέμα είναι εξαιρετικά απλό. Τόσο απλό όσο δεν φανταζόμαστε μάλλον.

Μιλάμε για μέτρα "αντιλαϊκά"; Μιλάμε για μέτρα τα οποία θίγουν τον λαό; Προσβάλλουν την αξιοπρέπεια του πολίτη χωρίς συγχρόνως να έχουν πραγματικό αντίκρυσμα; Τότε, απλούστατα, ο βουλευτής, ο οποίος υπηρετεί το Σύνταγμα, την πατρίδα, το έθνος και τον λαό, δεν ψηφίζει!

Εάν ψηφίσει τέτοια μέτρα τότε:

Ή έλεγε ψέματα, οι συνέπειες δεν είναι μεγάλες για τους πολίτες και υπάρχουν σημαντικά οφέλη για όλους μας, άρα χρησιμοποίησε το όλο σκηνικό για προσωπική του προβολή και κέρδος.

Ή γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του και δη με τον χείριστο τρόπο τις αξίες τις οποίες υποτίθεται πως υπηρετεί. Άλλη εκδοχή δεν υπάρχει.

"Ελεύθερη εντολή και κομματική πειθαρχία δεν μπορούν να συμβαδίζουν;", διερωτάται η Σοφία Κατσαρέλη

Ακόμη μία κρίσιμη ψηφοφορία στη Βουλή πλησιάζει και ακόμη μία φορά, βουλευτές με τάσεις "καμικάζι" απειλούν να τινάξουν το αποτέλεσμα στον αέρα, καταψηφίζοντας το νομοσχέδιο και κατ' επέκταση θέτοντας εαυτόν - ως είθισται - εκτός ΚΟ του κόμματός τους. Πόσοι θα κάνουν όμως την απειλή τους πράξη; Η πρόσφατη κοινοβουλευτική Ιστορία, που είναι ζάμπλουτη από νομοσχέδια, δίνει κατ' αναλογία under στο σκορ.

Το Σύνταγμα της Ελλάδος, ορίζει: "Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση", διατυπώνοντάς την χωρίς δέσμευση. Έτσι ορίζεται η "ελεύθερη εντολή", που καταρχήν σημαίνει, ότι η κατά συνείδηση ψήφος υπερισχύει του δεσμού μεταξύ βουλευτή και κόμματος ή και ψηφοφόρων.

Το Σύνταγμα δεν αναφέρεται στη σχέση του βουλευτή με το κόμμα του, ωστόσο ο άγραφος νόμος της κομματικής πειθαρχίας, επιτάσσει τη συμμόρφωσή του για τη συνοχή και λειτουργία του κόμματος, στο πλαίσιο λειτουργίας του πολιτεύματος.

Ποιος ορίζει όμως, ότι το γενικό συμφέρον και η κατά συνείδηση ψήφος, σημαίνουν κατ' ανάγκην "αντιδρώ"; Κατά συνείδηση ψήφος δεν μπορεί να είναι και το "ναι"; Το ποιες σκέψεις ζυγίζει στο μυαλό του ένας βουλευτής την κρίσιμη στιγμή της ψηφοφορίας, είναι αδύνατο να γίνει κατανοητό από τους ψηφορόρους. Πόσο μάλλον τα τελευταία χρόνια, όπου ως επί το πλείστον, τα νομοσχέδια που υπερψηφίστηκαν, περιείχαν "αντιλαϊκά" μέτρα.

Πάντως, ο βουλευτής που διαγράφεται παραμένει στη Βουλή ως ανεξάρτητος, ενώ το κόμμα που τον διαγράφει πληρώνει μεγαλύτερο κόστος, αφού χάνει μία έδρα. Οπότε, ας θεωρήσουμε ως δεδομένο, πως κάθε ψήφος είναι καλοπροαίρετη και πράγματι δίνεται με γνώμονα το γενικό συμφέρον.

Οι "λύκοι" - αντάρτες, γίνονται αρνάκια γάλακτος, λέει ο Χρήστος Δεμέτης

Η συσκευασία των αντιδράσεων, συνήθως έχει ημερομηνία λήξης. Είτε μιλάμε για το γάλα, είτε μιλάμε για την καρδάρα γενικότερα. -"Δεν ψηφίζω σου λέω, μην επιμένεις". -"Θα σε διαγράψω". -"Καλά, ψηφίζω". Και η ιστορία επαναλαμβάνεται και συνεχίζεται. Πέφτει γραμμή από το κόμμα, ακολουθούν οι βουλευτές. Τραβάει το μανίκι και το αυτί ο αρχηγός, ακούνε οι ακόλουθοι του. Περνάνε τα νομοσχέδια, κουβέντα να γίνεται νωρίτερα για τους δημοσιογράφους. Κάποιοι μετρημένοι πηδούν από το καράβι αποδεικνύοντας ότι υπάρχει ακόμα μια ελάχιστη πολιτική συνείδηση.

Οι περισσότεροι βέβαια, ψηφίζουν μνημόνια χωρίς να τα έχουν διαβάσει καν, ή τα διαβάζουν, διαφωνούν, αλλά τελικά συμμορφώνονται σαν καλοί μαθητές. Από την άλλη, η κυβέρνηση βολεύεται από τη δήθεν “αναμπουμπούλα” στη λογική του να δείξουμε ότι είμαστε δημοκράτες και έχουμε εσωτερικό αντίλογο. Ναι, μας πείσατε. Η ουσία είναι μία.

Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα δεν είναι δημοκρατικοί θεσμοί - οργανισμοί. Υπάρχει γραμμή και η γραμμή είναι σκληρή. Τώρα θα μου πεις, μα, με εκπροσωπούν, μα, έχουμε δημοκρατία. Ναι, δημοκρατία των λίγων και των προυχόντων. Των οποίων τα συμφέροντα δεν θα αγγίζονται όσο το σύστημα δικαιοσύνης και παρακομματικής υποδόριας επιρροής, θα παραμένει ως έχει.

Για τους δήθεν επαναστάτες του "δεν ψηφίζω", γράφει η Ανθή Κουτσουμπού

Στο ίδιο κακοπαιγμένο έργο θεατές...Σαν τα μικρά παιδιά που δεν τρώνε το φαγητό τους αλλά αν προσθέσεις κάποια υλικά ή το παρουσιάσεις διαφορετικά, θα το δεχτούν και θα το τιμήσουν δεόντως. Διαφορετικές οι ηλικίες, διαφορετικά τα κίνητρα αλλά επί της ουσίας η ίδια κατάσταση. Απειλές, ξεγέλασμα και στο τέλος το τρώμε όλοι μας το “φαγητό”. Κάποια στιγμή, όμως, οι βουλευτές θα πρέπει να σταματήσουν να παλιμπαιδίζουν, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους με το οποιοδήποτε κόστος τόσο για τους ίδιους όσο και τα κόμματα, τα οποία υπηρετούν.

Κάποια στιγμή, επίσης, θα πρέπει να καταλάβουν ότι η “επανάσταση” του “δεν ψηφίζω” δεν σταματάει όταν τροποποιηθούν δύο-τρεις, τις περισσότερες φορές λιγότερο σημαντικές, διατάξεις ενός νομοσχεδίου. Ελάχιστοι μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια της “επίσημης” κρίσης και στα τόσα καθοριστικά νομοσχέδια, είχαν την ευθιξία να αψηφήσουν την γραμμή του κόμματος. Δεν είμαι βέβαιη αν το έκαναν σκεπτόμενοι το “καλό του λαού” ή για άλλους λόγους, αλλά το έπραξαν. Για τους υπόλοιπους, ποτέ δεν είναι αργά.

Τους αληθινούς εχθρούς, από τους ψεύτες φίλους, προτιμά ο Μάνος Χωριανόπουλος

Κάθε πολυνομοσχέδιο έχει τους "αντάρτες" του. Εδώ και 4 χρόνια, την εβδομάδα πριν την εκάστοτε ψηφοφορία, παίζεται το ίδιο έργο, αποτελούμενο από τα εξής μέρη. Διαρροές-Διαφωνίες-πολιτικό μασάζ-μικροαλλαγές-υπερψήφιση.

Τα μέτρα περνάνε και ο βουλευτής γυρνά καμαρωτός στην πελατεία του. Υποτίθεται ότι οι βουλευτές εκπροσωπούν όλους τους πολίτες, αλλά σε κάθε πολυνομοσχέδιο αποδεικνύεται ότι η θέση τους στη Βουλή, είναι προϊόν μιας συναλλαγής, με συγκεκριμένες επαγγελματικές τάξεις. Δεν είναι κακό να υποστηρίζουν τα συμφέροντα των πολιτών, αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με αυτό.

Έχουμε να κάνουμε με μια χυδαία λογική, από ανθρωπάκια, που αγοράζουν ψήφους και ενεργοποιούνται μόνο όταν υπάρχει κίνδυνος να δυσαρεστηθεί ο πελάτης τους. Κάνουν την ελεγχόμενη "ανταρσία", εξασφαλίζουν μικροσυμφέροντα ή κάποιες φορές παραιτούνται (μόνο αν είναι βέβαιοι ότι δεν θα ξαναβγούν) και η λιτότητα συνεχίζεται. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι προτιμότεροι, οι φανατικοί των μνημονίων και της σκληρής λιτότητας, από τους δήθεν διαφωνούντες "φίλους" του λαού. Καλύτερα ένας αληθινός εχθρός, παρά ένας ψεύτης φίλος.

Source : http://news247.gr