Ο νέος Έλληνας γεννήθηκε - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

 

Είναι όμορφος. Δυνατός. Φωτεινός. Δαιμόνιος. Ανήσυχος. Πολυμήχανος. Διεθνιστής. Ανοικτός. Ευαίσθητος αλλά όχι εύθραυστος. Αεικίνητος και απίστευτα γήινος. Εκεί όμως που τον βλέπεις να έχει ριζώσει τα πόδια του στη γη, την ίδια στιγμή η ματιά του «φεύγει» σε ένα παράλληλο –αόρατο προς το παρόν- σύμπαν, μάλλον ενός καλύτερου αυριανού κόσμου που θέλει να έχει κι αυτός θέση εκεί. Όχι ανάμεσα στο πλήθος. Όχι στην παραδομένη μάζα. Θέλει να ξεχωρίσει. Με καμία διάθεση προβολής και εξουσιομανίας. Απλά δεν θέλει να περάσει με αχάρακτα βήματα από αυτή τη ζήση.

Τον κοιτάζω και τον θαυμάζω. Τον θαυμάζω απεριόριστα. Με λίγους ανθρώπους μου έχει συμβεί αυτό. Και δεν είναι ο ισόβιος δεσμός μου μαζί του που με οδηγεί σε «ατραπούς» απόλυτης παράδοσης. Απλά είναι ο μόνος άνθρωπος σ αυτό το κόσμο, στα 50 χρόνια που ταξιδεύω σ αυτή τη ζωή που καθημερινά κερδίζει τον σεβασμό μου. Σε αντίθεση με τη πλειοψηφία όλων όσων συναγελάζομαι. Η μοναδικότητα του είναι εκεί μπροστά σου. Χρειάζεται απλά κάποιος να τον παρακολουθήσει επισταμένα ένα 24ωρο, πως λειτουργεί, δρα, σκέπτεται, αισθάνεται και δημιουργεί. Σηκώνεται το πρωί και βλέπεις στα μάτια του μια εσωτερική δύναμη-όπως περιγράφουν στα αρχαία συγγράμματα οι ευφάνταστοι συγγραφείς τους επικούς ήρωες τους- που τον εξωθεί με ένα δαιμόνιο πείσμα και δίψα ζωής να μην αφήσει τη μέρα να πάει χαμένη.

Δεν χωράνε καθυστερήσεις στη ζωή του! Από το πρώτο λεπτό που θα ανοίξει τα μάτια του, εξετάζει το χώρο, μετράει τις δυνάμεις του και «επιτίθεται» στη ζωή. Αφού δηλώσει τη παρουσία του με ένα διακριτικό ηχητικό τρόπο… βολτάρει ανέμελα και χαμογελαστός για λίγο εξετάζοντας πάντα μέσω του παραθύρου πως είναι η μέρα που ξημέρωσε κοιτάζοντας σαν υπνωτισμένος τον ουρανό και στο ακριβώς επόμενο λεπτό καταπιάνεται με ότι άφησε μετέωρο και ατελείωτο τη προηγουμένη μέρα. Και θυμάται πάντα και τα πάντα! Αρπάζει τα αντικείμενα του. Τα κρατάει με φανερή τη διάθεση ότι δεν τα διαφεντεύει-απλά τα διαχειρίζεται. Δεν έχει ιδιοκτησιακές τάσεις. Αυτό είναι δικό μου. Δεν θα τον ακούσεις να το λέει. Κοιτάζει με πρωτόγνωρη περιέργεια ότι φαντάζει να έχει μια κάποια αξία. Μένει προσηλωμένος πάνω του και ψάχνει τη σωστή χρήση του. Η τις πολλαπλές και περίπλοκες χρήσεις του όπως τις εφευρίσκει το μυαλό του. Δεν τα εγκαταλείπει μέχρι να το χει κάνει κτήμα γνώσης του. Όταν το έχει εξαντλήσει δεν το πετάει, δεν το απαξιώνει, ούτε το αχρηστεύει. Το τοποθετεί σε περίοπτη θέση για μια επόμενη μελλοντική «επίσκεψη». Κάποτε θα το ξαναχρειαστεί.

Όταν είναι η ώρα για να βγει στο κόσμο. Στήνεται γερά στα πόδια του. Σηκώνει το κορμί του και ορθανοικτεί τα μάτια του για να μη πάει χαμένη καμία εικόνα και καμιά εμπειρία. Δεν φοβάται τον κόσμο. Τους πλησιάζει με σιγουριά επιστρατεύοντας παράλληλα και το ένστικτο του. Για το καθένα που θα συναντήσει θα του δώσει και το χρόνο που του αναλογεί. Βλέπεις τις κεραίες του ανοικτές. Δε σνομπάρει. Δεν αποφεύγει. Δεν λειτουργεί παρορμητικά. Γιατί, και το βλέπεις αυτό, ξέρει ότι από όλους κάτι θα πάρει: γνώση, αγάπη, διασκέδαση, νέα οπτική στα πράγματα, συνεργασία, ένα χέρι να πιαστεί, μια αγκαλιά να ξεκουραστεί. Είναι εξωστρεφής αλλά την ίδια στιγμή προσεκτικός. Δεν τον ενδιαφέρει το χρώμα του άλλου, αν είναι μαύρο, κίτρινο ή κόκκινο, αλλά αν οι κτύποι της καρδιάς του συντονίζονται με τη δική του και αν ταιριάζουν στη σύντομη η μακροβιότερη συνεύρεση τους τα χνώτα τους.

Ακούει με προσοχή τις άγνωστες σ αυτόν γλώσσες που μιλάνε όσοι στροβιλίζονται γύρω του. Δεν φοβάται το άγνωστο το διαφορετικό το περίεργο. Δείχνει να τον διασκεδάζει αυτή η πολυποικιλιότητα. Δεν ψάχνει αυτά που τον χωρίζουν και τον διαφοροποιούν από τα «ξεχωριστά» αυτά πλάσματα. Δεν θέλει να χάσει χρόνο φοβούμενος. Προτιμά να παίρνει τα καλά κοινά στοιχεία και να προσπαθεί να χωρέσει στους «ξεχωριστούς» μικρόκοσμους που τον περιτριγυρίζουν.

Την στιγμή της αποδοχής του διαφορετικού δεν είναι καθόλου αφελής η υποχωρητικός. Ξέρει το ζωτικό του χώρο και τη προσωπική ισχύ του και με τη γνώση του προσωπικού του χωροχρόνου επιτρέπει και στους άλλους να χωρέσουν σ αυτόν. Βάζει τα όρια του με ένα πολύ συντεταγμένο και σαφή τρόπο με διακριτή τη αίσθηση του να σεβαστεί και αυτός με τη σειρά του τα «σύνορα» του άλλου. 

Αυτό συχνά φέρνει σε αμηχανία τους άλλους «ξεχωριστούς»- αφού δεν το έχουν συνηθίσει και με ένα μαγικό τρόπο αποκτά ένα άδηλο αβαντάζ χωρίς και το κυριότερο να χρειάζεται να προσπαθήσει για αυτό. Δεν το κάνει ιδιοτελώς. Είναι η φύση του. Ίσως και να ξέρει μέσα του, καλύτερα από μένα ότι είναι μέσα στο παιχνίδι η αποτυχία και η πληγή. Όμως είναι πιο συμφέρον και γρηγορότερο να βγεις από τη τρύπα που θα σε ρίξει η αποτυχία από το να κάθεσαι μια ώρα πάνω από τη τρύπα και να σκέπτεσαι πώς να την αποφύγεις. Άσε που μεσα στη τρύπα μπορείς να βρεις και χαμένους θησαυρούς. Ποτέ δεν ξέρεις…

Ότι και να φοράει, λόγω της αδιαμφισβήτητης καλλονής του, δεν κάνει σκέρτσα και παιχνίδια για να φανεί εντυπωσιακότερος. Δεν εκβιάζει τον θαυμασμό με δανεικά τερτίπια. Αν θα γοητεύσει θέλει να ναι προϊόν της δικής του στάσης και δράσης. Δείχνει ότι εχει σαφή επίγνωση ότι τα ρούχα είναι για τα φοράει και όχι για να τον φοράνε. Έχει να επιδείξει πολλά ατού, δεξιότητες και ευφάνταστες ιδέες για να του αρκεί η προβολή της επιφάνειας του πρώτου επιπέδου.
Με τον ίδιο τρόπο που αποφεύγει τις υπερβολές στη εικόνα φέρεται και στη διατροφή του. Δεν θέλει να τρώει το παραπάνω. Μόλις ξεπεράσει την επιτρεπόμενη τροφή αποσύρεται! Γιατί ξέρει ότι αυτό επιβαρύνει τη υγεία του και παράλληλα νοιώθει ότι το παρατημένο φαγητό είναι απίστευτη σπατάλη πόρων που καταλήγουν σε χωματερές… Δεν είναι λίγες φορές που έχω δει το ενοχλημένο μάτι του να με «ψέγει» και να με «ελέγχει» για τη πληθώρα των πιάτων, μιας δήθεν επίπλαστης ευδαιμονίας, στο τραπέζι του γεύματος. Θέλει το σώμα του ευκίνητο, ευέλικτο, δυνατό και καθαρό για να έχει τη φυσική δυνατότητα να ξεδιπλώσει τις πιο ανήσυχες αναζητήσεις του.

Το ξέρει καλά – ένα βαρύ σώμα κουβαλάει πάντα ένα βαρύ λιπαρό και δυσκίνητο μυαλό. Σκανάρει τα πάντα. Σαν να γνωρίζει ότι στο σκληρό δίσκο του μυαλού του ΟΛΑ καταγράφονται και θα αναδυθούν για μια μελλοντική χρήση. Σαν να έχει ανακαλύψει τη συμπαντική σύνδεση των πάντων. Και δεν με ξαφνιάζει γιατί αυτό ακριβώς κάνει εκτός των αντικειμένων και με τους ανθρώπους. Σαν στο μυαλό του να τα έχει τακτοποιήσει όλα σε ένα πολύπλοκο σύστημα ινών, κάτι σαν ένα παγκόσμιο κουβάρι, άρρηκτα συνδεδεμένων μεταξύ τους.

Αποφεύγει την τηλεόραση. Ρίχνει μόνο κάποιες φευγαλέες ματιές, τη χρησιμοποιεί σαν ένα από τα παράθυρα του προς τον κόσμο όχι όμως το αληθινό και το μεγαλύτερο. Την κοιτάζει απλά για να έχει επαφή με μια από τις πραγματικότητες. Δεν της δίνει μεγαλύτερη αξία. Ίσως γιατί μέσα του ξέρει ότι αυτός είναι ο «νέος» άνθρωπος που δεν θέλει «μεταχειρισμένα» υλικά για να κτίσει το νέο του κόσμο.

Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για αυτόν. Του δώσαμε το όνομα Απόλλωνα, είναι δυο χρονών και είναι ο ακριβός μου γιός. Ο πιο βαθύς ειλικρινής και ατέρμων έρωτας της ζωής μου. Είναι το πολυτιμότερο σκληρότερο και απαιτητικότερο σχολείο που έχω περάσει στη ζωή μου. Γιατί με τις μικρές καθημερινές του δράσεις μου καταδεικνύει πως πρέπει να ζούμε, να εκφραζόμαστε, να δεχόμαστε, να απορρίπτουμε, να οικοδομήσουμε στη τελική μια άλλη διαφορετική Ελλάδα.
 
Με πονάει να φαντάζομαι ότι μέσα στη πρωτόλεια γνώση του για τη ζωή και την αρχετυπική σοφία του ξέρει ότι είμαι ένας ακόμα σκιντζής τεχνίτης που έφερα τη χώρα του, τη γη, την πατρίδα του σ’ αυτές τις κακοτεχνίες και σ αυτά τα αδιέξοδα χάλια. Με ευχαριστεί όμως που ξέρω ότι έστω και στα «γεράματα» βρήκα τον καλύτερο δάσκαλο για να μάθω τη νέα τέχνη να σώσω ότι αξίζει να σωθεί…